De twee bankjes op de foto van het park
nodigen je uit om even rustig te gaan zitten.
Onderzoek eens voor jezelf waar jij jezelf nog
afremt in het doen wat alleen jij kunt doen.
Beschouwend zie jij helder voor je om sterk
te staan in dat wie je bent en de bedoeling
die je daarmee hebt. dat wetend geef je jezelf
toestemming om flink aan de boom te schudden
als dat nodig is. Om weerstand die ontstaat te
omarmen als betrokkenheid. Dat jij vertrouwen
hebt in je mensen en ze hun verantwoordelijkheid
laat pakken.
Zittend op het bankje in het park weet je dat je
het meent. Dat jouw visie en je verhaal onvermijdelijk staan.
Houd je niet klein maar laat zien wie je bent.
In alle grootsheid. Net als dat park.
Om over na te denken
– Welke heilige huisjes laat jij nog bewust of onbewust
staan?
– Kom je dan in moreel conflict met jezelf of vind je dat
wel best?
– Moet je jezelf weleens inhouden?
– Waar gebeurt dat dan?
– Zeg je weleens te snel sorry omwille van de lieve vrede?
– Weet jij als leidinggevende je echte plek?
– Zijn er situaties waarin je stevig op de rem moet
trappen?
– Welke rol spelen je (kern)waarden hierin of hierbij?
– Moet je weleens stevig forceren om iemand te
overtuigen?
– Overschreeuw je weleens iemand? Hoe doe je dat dan
en met welk doel?
– Vind je het prettig wanneer alle aandacht op jou is
gericht? Of voel je je dan ongemakkelijk en bekeken?
– Ken jij de plek waar jij écht thuishoort?